Anne Baba Olmak Zor Zanaat

Biz seksenli donem çocukları oldukça otoriter,disiplinli aile ortamlarında yetiştik.Hani 'dayak cennetten çıkmadır' sözünün  benimsendiği yıllar.Anne baba  çocuklarını kaş göz hareketleriyle bile terbiye edebilirlerdi. Büyüklerin bulunduğu ortamda bacak bacak üstüne atmak,lafa karışmak gibi eylemler yapmak büyük ayıptı.

Çoğu zaman bu şiddete dayalı eğitime karşı çıkıldı. Çocuklarımızda arkadaş olmamızı,baskıcı anne baba olmamızı öğütlediler. Ki bizden sonraki kuşak böyle yetişen kuşaktır..Oldukça özgür yetiştiler dayak şiddet görmeden, bütün istekleri dilekleri gerçekleştirildi ve sonsuz sevgi ve ilgi sunuldu...

Peki sizce iki kuşak arasında ne gibi farklar var dersiniz...Seksenli yılların çocukları bu gün hala anne babaya saygılı (örf adet ve geleneklerine de) Yokluk içinde büyümesine rağmen azla yetinmesini bilen ve mutlu olmasını başarabilen bir kuşak...Bu donemin kuşağı ise oldukça bencil,oldukça maddeci .Çoğu anne babadan kopuk ve gelenek göreneği ret ediyor.Özgürlüğü sınırsız yasamak olarak benimsemiş.

Şiddete hayır tabi ki ve dayak hiç bir şeyin çözümü değil ama sonsuz hoşgörü ve sevgi sunduğumuz çocuklarımızın da durumu ortada. Sanırım bir orta yol bulunmalı çocuk eğitimi konusunda ne çok baskıcı eğitimi verip ezik, silik bir çocuk büyütmek doğru ne de sınırsız özgürlüğün verildiği doyumsuz çocuklar yetiştirmek....

HABER/Emine Sarı