Bana "Pes etme!" diyor dostlarım?

Pes etmedim ki, maskeli suratlarına ikinci yüzü yerleştirenlerden kaçıyorum. Kaçıyorum, çünkü ulu orta hedefe yerleştirmelerinden, ihmal etmelerinden, sözüyle eylemi arasında mesafe oluşturmalarından, en önemlisi de "vefasız" davranmalarından bıktım usandım!

Ama biliyorum ki, dört duvarı benimle paylaşanların, şehirleri birbirine bağlayan yolları gözetleyenlerin ve mavi bant üstünden "kırmızı bildirim" alanların bana ihtiyacı var... Kalemin sağdığı her kelimeyi "umut" sayıp, her satırı "şiir" bilip ve her cümleyi "makbul dua" yerine koyup, onlara sımsıkı sarılan "samimi" dostlarım var.

Var olsunlar...
Benim de onlara ihtiyacım var.
Gitmediğim ve kaldığım belki bundandır...