Dünyaya Düşkün Olanın Yalnızlığı.

 

Bazı insanlar, hayatın anlamını dünyalık birikimlerde arar. Daha fazla mal, daha yüksek makam, daha çok takdir… Onlar için hayat, bir yarış gibidir; hep daha fazlasını elde etme telaşıyla geçer. Ancak bu hırs, insanı içten içe tüketir. Çünkü dünyanın peşinden koşarken, insan çoğu zaman kendisini, sevdiklerini ve gerçek huzuru kaybeder.

 

Dikkat ederseniz, aşırı hırslı ve dünyaya fazlasıyla bağlı olan insanlar, etraflarında sahte bir kalabalık yaratırlar. O kalabalık, onların gücüne, servetine veya konumuna ilgi duyar. Ancak gün gelip de güç ellerinden kaydığında, o kalabalığın nasıl hızla dağıldığını görürler. Çünkü gerçek dostluk ve sevgi, malın ve makamın etrafında dönmez; kalpten kalbe bir bağ kurar.

 

Oysa dünyaya gerektiği kadar değer verip, onu bir araç olarak gören insanlar, daha huzurlu ve sevilen kişiler olurlar. Onlar paylaşmayı, vefayı ve gönül zenginliğini önemserler. İnsanların gönlünde taht kuranlar, ne servetleriyle ne de güçleriyle anılırlar; aksine, iyilikleri, merhametleri ve adaletleriyle hatırlanırlar.

 

Hayatın özü, hırsla tüketmek değil, anlamla yaşamaktır. Dünya gelip geçici, fakat güzel bir kalp izi bırakmak kalıcıdır.

 

Rafet Ulutürk